14. de namen

Sarai en Abram waren samen naar de markt in Hebron gegaan, om verband te kopen voor zijn bloedende zaakje. Abram liep een beetje moeilijk. Dat kwam van de ouderdom, maar natuurlijk ook omdat hij op een cruciale plaats gewond was. 'Hmpf', zei hij bij elke stap. Sarais geduld was op. Ze ging voor haar man uitlopen, want het gestrompel en gesteun van de oude beviel haar niet. 

Toevallig was Robbert Dijkgraaf die dag ook in Hebron. Hij had een lezing gegeven op de plaatselijke universiteit. Hij ging een luchtje scheppen op de markt. Abram zag hem lopen. 'Professor, professor!' riep hij uit. Opeens lukte het heel aardig om de pas erin te zetten. Abram bedacht dat het ook leuk was als Sarai de professor eens zou ontmoeten. Abram vermoedde dat Sarai dacht dat de professor eigenlijk een verzinsel van hem was. Hij moest haar roepen, zodat zij de professor met haar eigen ogen kon zien. 'Saraai!' riep Abram. Saraaaaa-i!' Sarai liep tegen de negentig. Ze werd een beetje doof. 

Sarai had intussen de kraam gevonden waar het verband werd verkocht. 'Kijk', zei ze, terwijl ze omkeek, maar Abram was niet meer achter haar. Verdorie, dacht Sarai. Ze beende terug in naar de plek waar begonnen was om voor hem uit te lopen. 'Abram!' riep ze. Abram was al honderd. Abram werd ook doof. 'Abraaa-aam!' 

Saraaaa-i!' riep Abram. 'Abraa-aam!' riep Sarai. Tussen hen in stond professor Dijkgraaf. De professor keek geamuseerd naar de schreeuwende oudjes. Abram merkte hem als eerste op. 'O, professor! Weet u nog wie wij zijn?' Professor Dijkgraaf werkt in het onderwijs. Een overstelpende hoeveelheid studenten bezoekt jaar in jaar uit zijn colleges. Die namen kan hij heus niet allemaal onthouden, maar hij heeft in de loop van de tijd handige trucs geleerd om dat niet teveel te laten opvallen. 'Abraham en Sara?' gokte hij, met een twinkeling in zijn ogen. 'Zo u wil', zei Abram. 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

41. de haat

 HOOFDSTUK 2 Nadat Jozef gestorven was, zaten de Israëlieten nog steeds in Egypte. Jozef had charme en een bijzonder talent voor logistiek en boekhouding. Dat kon van zijn broers niet gezegd worden. Heel veel meer dan geiten en schapen mennen en zich voortplanten konden zij niet. Egyptenaren hebben het niet zo op veehouders, dat is bekend. Een overdaad aan veehouders zat ze zelfs dwars.  Er kwam een nieuwe farao, die niks moest hebben dan die Israëlieten. 'Straks worden ze te talrijk!' riep hij uit. 'Stel dat ze zich bij onze vijanden aansluiten!' Deze farao besloot om de Israëlieten te knechten. Slavendrijvers dreven de nakomelingen van Israël bijeen en dwongen ze om stenen te maken uit klei. Ze moesten op het land werken. Ze werden mishandeld. Wat de farao niet wist, was dat de Israëlieten onderdrukt worden, ze juist talrijker worden. Het plan van de farao werkte niet.  De farao liet twee Hebreeuwse vroedvrouwen, Sifra en Pua, bij zich komen. Hij zei: 'Als er een ...
Meer lezen

36. de verhuizing

Ondanks de verzoenende woorden van Jozef, schrokken de broers zich kapot. De man die voor ze stond was Jozef, de dromer die ze jaren geleden aan de de Ismaëlieten hadden verkocht! Die dromer, die alles altijd beter wist, heette nu Safenat-Paneach en was de machtigste man van Egypte! Eén knip van zijn vingers zou genoeg zijn om hen te laten opvoeren aan de krokodillen. Wat deed Jozef? Hij stond daar te huilen! Het lijkt erop dat de kust veilig is, dachten de broers.  De farao vond het dolgezellig dat Safenat-Paneach zijn hele familie uit het oosten naar Egypte wilde halen. 'Er is weliswaar hongersnood, maar dankzij jou is er genoeg in onze graanschuren', zei hij tegen Safenat-Paneach. 'Het gaat om je vader, toch?' vroeg de farao voor de zekerheid. 'Ja, en mijn broers', antwoordde Jozef. 'Oja, ook nog broers.' 'En hun vrouwen, en bijslapen!' voegde Jozef toe. 'Ah, die ook nog!' 'En hun kinderen!' 'Kinderen?' 'Ja, en hùn ...
Meer lezen

24. de landbouwtechniek

Jakob had zeven jaar nagedacht hoe de huwelijksnacht zou moeten verlopen. Jakob vermoedde dat wat de dieren in het veld doen als ze bronstig zijn, vast lijkt op hoe de mensenkinderen tot stand gebracht worden. Jakob begreep ook dat zijzelf in dit spel het vrouwtjesdier was, domweg omdat ze tussen haar benen die piemel niet had. Ze mocht van geluk spreken dat haar borsten zich niet erg ontwikkelden en dat ze die verborgen kon houden onder de doeken die ze om haar borst wikkelde.  Jakob had ook ontdekt dat de vrouwtjesdieren die bronstig waren gemakkelijk gefopt konden worden met de jonge takken van populieren, amandelbomen en platanen. Het zachte hout kon goed doorgaan voor de stijfgeworden piemel van een mannetjesdier. Jakob deed daarmee een belangrijke uitvinding. Ze kon de mannetjesdieren van de vrouwtjesdieren gescheiden houden, terwijl er toch steeds lammeren en kalveren geboren werden. Het zaad dat nodig was voor deze kunstmatige bevruchting kon Jakob in een kruik opvangen bij...
Meer lezen