26. de vergelding

Toen Rachels zoon Jozef werd geboren, had Jakob twintig jaar voor Laban gewerkt. Ze vond het genoeg geweest, ze verlangde terug naar huis. Jakob had in al die tijd de kudde van Laban honderd keer groter gemaakt, dankzij de landbouwtechniek, die ze zo goed beheerste. 'U weet hoe hard ik gewerkt heb; het wordt tijd om voor mezelf te beginnen', zei Jakob tegen haar schoonvader. 'Zeg maar wat ik je moet geven', zei Laban gul. 

Jakob was net haar opa. Ook die verwarde gulheid met geknecht worden. Alles moest verdiend worden, of anders met een list ontfutseld. Jakob zei dus: 'Laat mij uw kudde hoeden en geef me dan alleen de zwarte schapen en de gespikkelde geiten.' Laban haalde zijn schouders op. 'Wat je wil', zei hij. Jakob ging aan het werk met haar landbouwtechnieken. Opeens werden er alleen nog gespikkelde geiten en zwarte schapen geboren. Jakobs kudde werd groter en groter. Landbouwtechnieken of niet, er kwamen ook nog kamelen, ezels, slaven en slavinnen bij!

Labans zoons klaagden. 'Jakob heeft onze vader alles afgenomen.' Jakob merkte ook dat haar schoonvader niet meer zo vriendelijk was als eerst. Ze riep haar beide echtgenotes. Ze zei: 'Ik heb zo hard voor Laban gewerkt, maar steeds heeft hij me bedrogen. Laten we teruggaan naar mijn geboorteland.' 'Inderdaad', zeiden Rachel en Lea, 'van onze vader hebben we niets meer te erven.' Dat hadden ze goed gezien, want alles was Jakob al ten deel gevallen, door haar listigheid en haar techniek. Alleen pikte Rachel stiekem de alle relieken waar Laban dol op was. 

Die nacht gingen Jakob, haar vrouwen en de kudde er vandoor. De volgende dag zette Laban de achtervolging in. Tenslotte haalde de ouwe Jakob in. 'Waarom doe je dit?' vroeg hij, buiten adem. 'Omdat je me altijd bedrogen hebt!' zei Jakob. Laban wierp tegen: 'Alles wat je hier ziet is van mij! Mijn dochters, mijn vee! Jij hebt ook mijn beeldjes gestolen!' Laban doorzocht alle spullen, maar vond zijn relieken niet. Rachel was er snel bovenop gaan zitten, terwijl ze zei: 'Maar vader, ik ben ongesteld.'  

Tenslotte gaf Laban het op. 'Hoe kan ik jullie iets aandoen? Jakob, laten we hier vrede sluiten.' Daarmee ging Jakob akkoord. 'Deze steen is onze getuige', zei ze. Laban zag de steen en zei: 'Dan noemen we de steen Jegar-Sahaduta.' Jakob schudde haar hoofd. 'Nee, we noemen de steen Gal-Ed', want Jakob wilde toch weer het laatste woord. 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

41. de haat

 HOOFDSTUK 2 Nadat Jozef gestorven was, zaten de Israëlieten nog steeds in Egypte. Jozef had charme en een bijzonder talent voor logistiek en boekhouding. Dat kon van zijn broers niet gezegd worden. Heel veel meer dan geiten en schapen mennen en zich voortplanten konden zij niet. Egyptenaren hebben het niet zo op veehouders, dat is bekend. Een overdaad aan veehouders zat ze zelfs dwars.  Er kwam een nieuwe farao, die niks moest hebben dan die Israëlieten. 'Straks worden ze te talrijk!' riep hij uit. 'Stel dat ze zich bij onze vijanden aansluiten!' Deze farao besloot om de Israëlieten te knechten. Slavendrijvers dreven de nakomelingen van Israël bijeen en dwongen ze om stenen te maken uit klei. Ze moesten op het land werken. Ze werden mishandeld. Wat de farao niet wist, was dat de Israëlieten onderdrukt worden, ze juist talrijker worden. Het plan van de farao werkte niet.  De farao liet twee Hebreeuwse vroedvrouwen, Sifra en Pua, bij zich komen. Hij zei: 'Als er een ...
Meer lezen

36. de verhuizing

Ondanks de verzoenende woorden van Jozef, schrokken de broers zich kapot. De man die voor ze stond was Jozef, de dromer die ze jaren geleden aan de de Ismaëlieten hadden verkocht! Die dromer, die alles altijd beter wist, heette nu Safenat-Paneach en was de machtigste man van Egypte! Eén knip van zijn vingers zou genoeg zijn om hen te laten opvoeren aan de krokodillen. Wat deed Jozef? Hij stond daar te huilen! Het lijkt erop dat de kust veilig is, dachten de broers.  De farao vond het dolgezellig dat Safenat-Paneach zijn hele familie uit het oosten naar Egypte wilde halen. 'Er is weliswaar hongersnood, maar dankzij jou is er genoeg in onze graanschuren', zei hij tegen Safenat-Paneach. 'Het gaat om je vader, toch?' vroeg de farao voor de zekerheid. 'Ja, en mijn broers', antwoordde Jozef. 'Oja, ook nog broers.' 'En hun vrouwen, en bijslapen!' voegde Jozef toe. 'Ah, die ook nog!' 'En hun kinderen!' 'Kinderen?' 'Ja, en hùn ...
Meer lezen

24. de landbouwtechniek

Jakob had zeven jaar nagedacht hoe de huwelijksnacht zou moeten verlopen. Jakob vermoedde dat wat de dieren in het veld doen als ze bronstig zijn, vast lijkt op hoe de mensenkinderen tot stand gebracht worden. Jakob begreep ook dat zijzelf in dit spel het vrouwtjesdier was, domweg omdat ze tussen haar benen die piemel niet had. Ze mocht van geluk spreken dat haar borsten zich niet erg ontwikkelden en dat ze die verborgen kon houden onder de doeken die ze om haar borst wikkelde.  Jakob had ook ontdekt dat de vrouwtjesdieren die bronstig waren gemakkelijk gefopt konden worden met de jonge takken van populieren, amandelbomen en platanen. Het zachte hout kon goed doorgaan voor de stijfgeworden piemel van een mannetjesdier. Jakob deed daarmee een belangrijke uitvinding. Ze kon de mannetjesdieren van de vrouwtjesdieren gescheiden houden, terwijl er toch steeds lammeren en kalveren geboren werden. Het zaad dat nodig was voor deze kunstmatige bevruchting kon Jakob in een kruik opvangen bij...
Meer lezen