40. de rouw

Israël stierf. Jozef zag zichzelf, dankzij de zegen die hij gekregen had, als de testamentair executeur. Hij droeg de Egyptenaren op om Israël te balsemen. Ze waren daar veertig dagen mee bezig. Ze zullen daarbij vast ontdekt hebben dat Israël eigenlijk een vrouw was. Uiteraard zijn mensen die balsemen zeer discreet. 

Het Egyptische volk rouwde zeventig dagen om Israël. Toen dat voorbij was, vroeg Jozef: 'Misschien wilt u mij nu dan een dienst bewijzen? We willen onze vader in het familiegraf begraven.' Zo gebeurde. Een enorme stoet Egyptenaren trok met Israëls familie mee naar de grot waarin Abraham ook begaven lag. Alleen de schapen, de kinderen en de farao lieten de Israëlieten achter in Gosen. 

Jozefs broers zagen hoe voortvarend Jozef alles ter hand genomen had. De kwamen bijeen en zeiden: 'We moeten zorgen dat Jozef geen wraak komt nemen op ons, na alles wat wij hem hebben aangedaan.' Het was even stil. Ze dachten na. Een zei: 'Als we nou eens zeggen dat onze vader ons heeft opgedragen om hem om vergeving te smeken?' Daar gingen ze dan, de trotse broers. Maar hun plan werkte. 

Na 110 jaar kwam er ook een einde aan het leven van Jozef. Hij had wel gezien dat zijn familie, ondanks alle voorspoed, niet gelukkig was in Egypte. Op zijn sterfbed sprak hij: 'Ik beloof dat jullie op een dag terugkeren naar het land van je voorouders. Ik vraag jullie om mij te beloven om mijn lichaam dan mee te nemen en in het familiegraf bij te plaatsen.' Daarna stierf hij. Zijn lijk werd gebalsemd en in een sarcofaag gelegd. Waar de sarcofaag gebleven is, vertelt het verhaal niet. 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

24. de landbouwtechniek

Jakob had zeven jaar nagedacht hoe de huwelijksnacht zou moeten verlopen. Jakob vermoedde dat wat de dieren in het veld doen als ze bronstig zijn, vast lijkt op hoe de mensenkinderen tot stand gebracht worden. Jakob begreep ook dat zijzelf in dit spel het vrouwtjesdier was, domweg omdat ze tussen haar benen die piemel niet had. Ze mocht van geluk spreken dat haar borsten zich niet erg ontwikkelden en dat ze die verborgen kon houden onder de doeken die ze om haar borst wikkelde.  Jakob had ook ontdekt dat de vrouwtjesdieren die bronstig waren gemakkelijk gefopt konden worden met de jonge takken van populieren, amandelbomen en platanen. Het zachte hout kon goed doorgaan voor de stijfgeworden piemel van een mannetjesdier. Jakob deed daarmee een belangrijke uitvinding. Ze kon de mannetjesdieren van de vrouwtjesdieren gescheiden houden, terwijl er toch steeds lammeren en kalveren geboren werden. Het zaad dat nodig was voor deze kunstmatige bevruchting kon Jakob in een kruik opvangen bij de
Meer lezen

13. de piemels

Nadat ze weggestuurd was, had Hagar weinig andere keus dan de woestijn in te lopen. De woestijn is uitgestrekt en warm en geen goede plek voor een zwangere vrouw. Bij de laatste waterbron kreeg Hagar er spijt van hoe ze Sarai had uitgedaagd. Ze begreep dat ze terug moest gaan en Sarai om vergeving smeken. Uitgeput en uitgedroogd kwam ze bij het eikenbosje. Tot haar opluchting was Sarai bereid om haar weer in haar huishouding op te nemen. Kort daarna beviel Hagar van een zoon, van wie Abram zei dat hij Ismaël moest heten. Hagar en Abram werden via Ismaël de stamouders van alle Arabieren. Missie geslaagd, zou je zeggen, maar Abram was nog steeds ontevreden. De gedachte dat het zaad van de Farao na al die jaren misschien nog kon ontbotten in zijn vrouw Sarai, maakte hem op voorhand jaloers. Hij moest en zou een zoon verwekken bij Sarai. Hij bekeek zijn honderdjarige piemel, die dat werk moest doen. Hij zag ook wel dat dat problematisch kon zijn.  Die nacht droomde hij van de professor in
Meer lezen

35. de ruil

Israël was ontevreden over de zaken die haar zoons in Egypte hadden gedaan. Er was wel wat graan meegekomen, maar lang niet genoeg. Bovendien bleek dat de geldbuidels die als betaalmiddel bedoeld waren, nog in de graanzakken zaten. Israël werd bang. 'Jullie maken mij nog kinderloos', zei ze. 'Jozef is er niet meer, Simeon is er niet meer en nu willen jullie Benjamin ook nog bij me weghalen!'  Er zat niks anders op dan te wachten en de graanvoorraad op te eten. Ze hielden dat ongeveer een jaar uit. Krot nadat het jaar was verstreken, won Israëls honger het van haar angst. 'Ga dan maar!' riep ze. 'Neem mijn Benjamin maar mee! Als ik al mijn kinderen moet verliezen, dan verlies ik ze maar!' Ze gaf de zoons geschenken mee en dezelfde geldzakken. Ze had de bedragen verdubbeld.  Toen Jozef in Egypte zijn jongere broer Benjamin zag was hij hevig ontroerd. Hij wilde zo graag vertellen dat hij het was: Jozef, zijn oudere broer! Hij durfde niet. In plaats daarvan
Meer lezen