5. het schip

Noach, nakomeling van Seth, was ruim vijfhonderd jaar oud. Hij had drie volwassen zoons. Toch hij blaakte hij nog van de levenslust. De opvoeding van zijn drie jongens was volbracht, dus het leek we alsof zijn levenswerk klaar was. Nog meer kinderen krijgen, dat leek hem niet nodig. Hij dacht dat het beter was om een grote schuilplaats te gaan maken, voor als de wereld mocht komen te overstromen. 

Een enorm schip moest het worden van multiplex, 200 meter lang, 35 meter breed en twintig meter hoog. De ark zou drie verdiepingen krijgen met boxen en aan de zijkant een ingang. Als de boot af was, ging hij hem van binnen en van buiten bestrijken met pek. Die boxen had Noach bedoeld voor alle landdieren waar Adam de namen voor verzonnen had. Er waren dagen dat Noach aan het timmeren was en dat hij Adam vervloekte; wat veel dieren waren er! En voor al die dieren moest hij ook nog mondvoorraad aanleggen!

Toen het schip klaar was duurde het nog tientallen jaren voordat het eindelijk begon te regenen. Noach en zijn gezin en alle diersoorten waren aan boord toen het water begin te stijgen. Alles liep onder en alle mensen en dieren ging op zoek naar de hoge, droge plekken. Daartussen dreef de ark. 'Help ons!' werd er geroepen, maar de ark bleef dicht, want de ark was vol. Tenslotte was alles en iedereen verdronken, want het water was zo hoog dat er geen droogte meer was. Alleen het schip met de levende have dreef rond, zeven maanden en 17 dagen lang. Op die dag strandde de ark op de berg Ararat. 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

24. de landbouwtechniek

Jakob had zeven jaar nagedacht hoe de huwelijksnacht zou moeten verlopen. Jakob vermoedde dat wat de dieren in het veld doen als ze bronstig zijn, vast lijkt op hoe de mensenkinderen tot stand gebracht worden. Jakob begreep ook dat zijzelf in dit spel het vrouwtjesdier was, domweg omdat ze tussen haar benen die piemel niet had. Ze mocht van geluk spreken dat haar borsten zich niet erg ontwikkelden en dat ze die verborgen kon houden onder de doeken die ze om haar borst wikkelde.  Jakob had ook ontdekt dat de vrouwtjesdieren die bronstig waren gemakkelijk gefopt konden worden met de jonge takken van populieren, amandelbomen en platanen. Het zachte hout kon goed doorgaan voor de stijfgeworden piemel van een mannetjesdier. Jakob deed daarmee een belangrijke uitvinding. Ze kon de mannetjesdieren van de vrouwtjesdieren gescheiden houden, terwijl er toch steeds lammeren en kalveren geboren werden. Het zaad dat nodig was voor deze kunstmatige bevruchting kon Jakob in een kruik opvangen bij de
Meer lezen

13. de piemels

Nadat ze weggestuurd was, had Hagar weinig andere keus dan de woestijn in te lopen. De woestijn is uitgestrekt en warm en geen goede plek voor een zwangere vrouw. Bij de laatste waterbron kreeg Hagar er spijt van hoe ze Sarai had uitgedaagd. Ze begreep dat ze terug moest gaan en Sarai om vergeving smeken. Uitgeput en uitgedroogd kwam ze bij het eikenbosje. Tot haar opluchting was Sarai bereid om haar weer in haar huishouding op te nemen. Kort daarna beviel Hagar van een zoon, van wie Abram zei dat hij Ismaël moest heten. Hagar en Abram werden via Ismaël de stamouders van alle Arabieren. Missie geslaagd, zou je zeggen, maar Abram was nog steeds ontevreden. De gedachte dat het zaad van de Farao na al die jaren misschien nog kon ontbotten in zijn vrouw Sarai, maakte hem op voorhand jaloers. Hij moest en zou een zoon verwekken bij Sarai. Hij bekeek zijn honderdjarige piemel, die dat werk moest doen. Hij zag ook wel dat dat problematisch kon zijn.  Die nacht droomde hij van de professor in
Meer lezen

35. de ruil

Israël was ontevreden over de zaken die haar zoons in Egypte hadden gedaan. Er was wel wat graan meegekomen, maar lang niet genoeg. Bovendien bleek dat de geldbuidels die als betaalmiddel bedoeld waren, nog in de graanzakken zaten. Israël werd bang. 'Jullie maken mij nog kinderloos', zei ze. 'Jozef is er niet meer, Simeon is er niet meer en nu willen jullie Benjamin ook nog bij me weghalen!'  Er zat niks anders op dan te wachten en de graanvoorraad op te eten. Ze hielden dat ongeveer een jaar uit. Krot nadat het jaar was verstreken, won Israëls honger het van haar angst. 'Ga dan maar!' riep ze. 'Neem mijn Benjamin maar mee! Als ik al mijn kinderen moet verliezen, dan verlies ik ze maar!' Ze gaf de zoons geschenken mee en dezelfde geldzakken. Ze had de bedragen verdubbeld.  Toen Jozef in Egypte zijn jongere broer Benjamin zag was hij hevig ontroerd. Hij wilde zo graag vertellen dat hij het was: Jozef, zijn oudere broer! Hij durfde niet. In plaats daarvan
Meer lezen