8. de toren

In Sinear, het land van Koning Nimrod, ontstond het plan om de hoogste toren te bouwen. Dat kwam zo: het was de mensen van Sinear al gelukt om een huis te bouwen op het dak van een ander huis. Er was dan wel een trap nodig om in het bovenste huis te komen. Iemand opperde dat met een extra lange trap er misschien nog wel een derde huis aan zo'n bouwwerk kon worden toegevoegd. Toen dit idee geboren was, was er geen houden aan, want de mensen uit Sinear konden inmiddels wel verder tellen dan drie. 

Uit het hele land werden vaklieden gehaald om te werken aan de grote toren midden in de woestijn. 'We moeten de tichelen zelf bakken, want er zijn hier geen stiens', zei een vakvrouw uit het noorden. 'Tichelen? Wat zijn dat?' vroeg een vakman uit het westen, 'en trouwens, er is vooral een probleem met de leem, want die is hier niet.' 'Maar wel mastiek!' riep een vakman uit het oosten. 'Koolteer, bedoel je!' 'Nee, ze bedoelt pek!' 'Bedoel je nou asfalt?' 'En die stenen dan? Dan moeten we toch karelen nemen?' 'Nee, knorren!' 'Drieklezoors!' 'Klinkers!' 'Brikken!' 

Het kostte even, maar toen de vaklieden de bouwmaterialen aan elkaar hadden aangewezen, bleken ze het eigenlijk over hetzelfde te hebben. Het bouwwerk kon beginnen. Al snel hadden ze van bakmoppen en aardhars de eerste drie bouwlagen gereed. Bovenop de kleine toren schreeuwden ze naar beneden wat ze van elkaar nodig hadden, maar vaak blies de wind hun stemmen weg. Een bak met bergpek drie woonlagen de ladder opdragen is geen lolletje, zeker niet als boven blijkt dat er eigenlijk bakstenen nodig waren. Daar kwam nog bij dat terwijl het bovenste huis langzaam vorderde, het onderste huis van de stapel begon te verkruimelen en te verzakken door het gewicht. Tenslotte viel de toren om. 

'Ik zei toch dat we rammelaars hadden moeten gebruiken', mopperde een vakvrouw uit het zuiden, terwijl ze terugreisde naar haar geboortegrond, vast van plan om nooit meer te gaan samenwerken met types uit het noorden, het oosten of het westen.