16. de verwoesting

Lot, de neef van Abraham, woonde in Sodom, de stad die de wrekers kwamen vernietigen. Toevallig zat Lot bij de stadspoort, toen de wrekers naderden. Net als zijn oom nodigde hij de wrekers bij hem thuis uit. De wrekers stribbelden tegen, maar Lot was erg vasthoudend. Blijkbaar zag hij iets in hen. Lot had wel eerder een onhandige keuze gemaakt. De andere inwoners van Sodom zagen de wrekers bij Lot binnengaan en dat beviel ze niks. Ze dromden samen bij Lots huis. Ze riepen; 'breng de mannen naar buiten! We willen ze nemen!'

Zoals gezegd, Lot nam soms wonderlijke beslissingen. Hij stapte naar buiten en zei tot de menigte: 'mijn twee dochters, allebei nog maagd, die mogen jullie nemen, maar de mannen blijven bij mij!' Daar kwam de menigte niet voor, dus ze duwden Lot aan de kant en probeerden het huis binnen te dringen. Ze hadden de wrekers onderschat. Met één machtige slag sloegen ze de hele menigte blind. Dat kwam ervan!

Toen de wrekers weer binnen waren, vertelden ze Lot en zijn gezin hun plan. Het zou niet bij een beetje blindheid blijven; heel Sodom zou van de kaart geveegd worden, met zwavel en vuur. Ze hadden gezien waar de wrekers toe in staat waren, dus Lot ging de mannen waarschuwen die hij voor zijn dochters op het oog had. De gewenste schoonzoons hoonden hem weg. 'Vlug nu!' riepen de wrekers, 'we gaan beginnen! Smeer 'm!' Lot zou Lot niet zijn als hij ook nu weer ging tegenstribbelen. Ongeduldig duwden de wrekers hem de stad uit. 'Ga de bergen in! Daar ben je veilig! Vort, en kijk niet om!' 

Een stad die vernietigd wordt, dat is geen fijn gezicht. De doodskreten van de mensen, de brandende huizen, torens die instorten... Lot hoorde het achter zich gebeuren. Lots vrouw waagde het om om te kijken, naar de plek waar al haar herinneringen lagen. De aanblik was zo gruwelijk, dat haar hart stopte met kloppen. Ze viel dood neer. 'Als een zoutpilaar', zei Lot achteraf. Niemand weet waar dat precies op sloeg. 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

41. de haat

 HOOFDSTUK 2 Nadat Jozef gestorven was, zaten de Israëlieten nog steeds in Egypte. Jozef had charme en een bijzonder talent voor logistiek en boekhouding. Dat kon van zijn broers niet gezegd worden. Heel veel meer dan geiten en schapen mennen en zich voortplanten konden zij niet. Egyptenaren hebben het niet zo op veehouders, dat is bekend. Een overdaad aan veehouders zat ze zelfs dwars.  Er kwam een nieuwe farao, die niks moest hebben dan die Israëlieten. 'Straks worden ze te talrijk!' riep hij uit. 'Stel dat ze zich bij onze vijanden aansluiten!' Deze farao besloot om de Israëlieten te knechten. Slavendrijvers dreven de nakomelingen van Israël bijeen en dwongen ze om stenen te maken uit klei. Ze moesten op het land werken. Ze werden mishandeld. Wat de farao niet wist, was dat de Israëlieten onderdrukt worden, ze juist talrijker worden. Het plan van de farao werkte niet.  De farao liet twee Hebreeuwse vroedvrouwen, Sifra en Pua, bij zich komen. Hij zei: 'Als er een ...
Meer lezen

36. de verhuizing

Ondanks de verzoenende woorden van Jozef, schrokken de broers zich kapot. De man die voor ze stond was Jozef, de dromer die ze jaren geleden aan de de Ismaëlieten hadden verkocht! Die dromer, die alles altijd beter wist, heette nu Safenat-Paneach en was de machtigste man van Egypte! Eén knip van zijn vingers zou genoeg zijn om hen te laten opvoeren aan de krokodillen. Wat deed Jozef? Hij stond daar te huilen! Het lijkt erop dat de kust veilig is, dachten de broers.  De farao vond het dolgezellig dat Safenat-Paneach zijn hele familie uit het oosten naar Egypte wilde halen. 'Er is weliswaar hongersnood, maar dankzij jou is er genoeg in onze graanschuren', zei hij tegen Safenat-Paneach. 'Het gaat om je vader, toch?' vroeg de farao voor de zekerheid. 'Ja, en mijn broers', antwoordde Jozef. 'Oja, ook nog broers.' 'En hun vrouwen, en bijslapen!' voegde Jozef toe. 'Ah, die ook nog!' 'En hun kinderen!' 'Kinderen?' 'Ja, en hùn ...
Meer lezen

24. de landbouwtechniek

Jakob had zeven jaar nagedacht hoe de huwelijksnacht zou moeten verlopen. Jakob vermoedde dat wat de dieren in het veld doen als ze bronstig zijn, vast lijkt op hoe de mensenkinderen tot stand gebracht worden. Jakob begreep ook dat zijzelf in dit spel het vrouwtjesdier was, domweg omdat ze tussen haar benen die piemel niet had. Ze mocht van geluk spreken dat haar borsten zich niet erg ontwikkelden en dat ze die verborgen kon houden onder de doeken die ze om haar borst wikkelde.  Jakob had ook ontdekt dat de vrouwtjesdieren die bronstig waren gemakkelijk gefopt konden worden met de jonge takken van populieren, amandelbomen en platanen. Het zachte hout kon goed doorgaan voor de stijfgeworden piemel van een mannetjesdier. Jakob deed daarmee een belangrijke uitvinding. Ze kon de mannetjesdieren van de vrouwtjesdieren gescheiden houden, terwijl er toch steeds lammeren en kalveren geboren werden. Het zaad dat nodig was voor deze kunstmatige bevruchting kon Jakob in een kruik opvangen bij...
Meer lezen